سال عجبیبی را شروع کردیم:
ویروسی به نام کرونا تمام غرور وادعای بشر را به تمسخر گرفت وبه ما فهماند چقدر بی پناه ومحتاج یک منجی وعده داده شده ی خدا هستیم.
بی پناهی وجودمان را دربر گرفته بود وانتظار پایان تمام این مشکلات بیشتر ازهر چیز در زندگی مان به چشم می خورد.
هرروز دعای"الهی عظم البلا"خواندیم واز عمق وجود ظهور امام غایبمان رااز خدا طلب کردیم.
نیمه شعبان انگار که مهمان عزیزی در راه داریم خانه ی دلمان راآب وجارو کردیم.ازحرم ها وحسینیه ها ومساجد دور ماندیم ودرد دلتنگی به غم هایمان اضافه شد.
پای تلویزیون ضریح وگنبد وصحن های خالی از زایر رادیدیم ومناجات کردیم.چه کسی فکرش را می کرد که روزی پشت درهای بسته بمانیم.
اما پشت این درهای بسته بود که کمی حال امام غریبمان پشت پرده غیبت وپشت درهای بسته قلبمان را فهمیدیم.این روز ها به همه چیز حتی تغییر شکل زندگی هایمان عادت کردیم.
اما ای کاش به ناامید شدن وجهان بی منجی عادت نکنیم.ای کاش مثل همان روزهای پر التهاب با اضطرار دعای فرج بخوانیم.
باید دراین ماه عزیز حالا که برسر سفره خدا مهمانیم تنها ظهور آرامش دلهایمان رااز او بخواهیم.
این ویروس هم که نباشد باز هم فردایی پر از غم وترس جنگ وبی عدالتی وفریادهای درگلو مانده ی مظلومان درانتظار ماست.اصلادنیای بی امام زمان یعنی همین.
شاید شب قدر امسال سالی که تا این حد ما رامضطر کرد همان شبی باشد که خدا دیدن ظهور مهدی فاطمه(عج)رادرتقدیر ما بنویسد. اگر بخواهیم واگر اورا با اضطرار ونیاز بخوانیم.
اگه دوست داری از زمینه سازان ظهور باشی باید کار شایسته را بشناسی .چه کاری شایسته تر از کسب رضایت امام زمان وتلاش برای نزدیک کردن ظهورش.
