امام صادق علیه السلام به مُیَسِّر فرمود: «اى میسر دعا کن و مگو که کار گذشته است و آنچه مقدر شده همان شود (و دعا اثرى ندارد)، همانا نزد خداى عز و جل منزلت و مقامى است که بدان نتوان رسید جز بدرخواست و مسألت، و اگر بنده اى دهان خود ببندد و درخواست نکند چیزى باو داده نشود، پس درخواست کن تا بتو داده شود، اى میسر هیچ درى نیست که کوبیده شود جز اینکه امید آن رود که بروى کوبنده باز شود»(کافی، ج 2،ص 466) صاحب زمین و زمان، حجت پنهان خدا فرموده: هر مومنی که مصیبت جد شهیدم را به خاطر بیاورد، سپس برای تعجیل در فرج من دعا کند، من هم دعاگوی او هستم. (مکیال المکارم،ج2،ص77،ذیل بخش ششم)
داستان اول: پرسید: دو نفر با هم قامت می بندند برای نماز. یکی بیشتر از دعا ، قرآن می خواند. آن یکی بیشتر از قرآن، دعا. نمازشان را هم با هم تمام می کنند. فضیلت کدام بیشتر است؟ فرمود: هر دو خوب است؛ هر دو فضیلت دارند. گفت: کدامشان افضل است؟ امام صادق علیه السلام فرمود: افضل، دعا کردن است. نشنیده ای که خدا فرموده: «بخوانیدم تا استجابت کنم شما را. آنها که از عبادت من سرپیچی کنند با خواری وارد جهنم خواهند شد.» به خدا قسم که دعا عبادت است. به خدا قسم که دعا برتر است. مگر دعا عبادت نیست؟ وَالله که هست. وَالله که هست. مگر از همه ی عبادت ها برتر نیست. وَالله که برتر است. به خدا قسم که برتر است.(فلاح السائل، ص30)
۰۱
ارديبهشت
